Over stagewerk, voedsel en eilanden

Hey folks at home,

Afgelopen 2 weken werden beheerst door stagewerkmonster. Al grommend en grollend kwam het dichterbij. Zijn aanwezigheid deed de zon minder hard schijnen en donderwolken vormden zich aan de horizon. Zoals het koene geneeskunderidders betaamt, gingen we het niet uit de weg. Klavieren ratelden, nachten sneuvelden en de printer van pater Eugene spuwde de resultaten tussen de preken door. Dit alles al dan niet met de zegen van onze Belgische promotors.
Het beest is nu getemd, laat er ons geen woord of alinea meer vuil aan maken.

De weken gynaecologie, verloskunde en obstetrie slepen zich voort. Het is een beetje als vissen in het kanaal Roeselare-Ooigem: uren wachten voor een magere vangst. Waarschijnlijk hebben de Fortisaandelen momenteel een hogere return-on-investment dan ons verblijf hier.
Gelukkig worden mijn wachten opgevrolijkt door de immer stoere dr. Arcellano: chief-resident OB/Gynae en met een paar losse schroeven in de bovenkamer. Ze ontpopt zich in de late uurtjes tot de beter cocktailshakerster. Koffie met whisky en een mix van appelsien- en mandarijnensap met wodka doen de wijzers van de klok iets sneller ronddraaien.
Om de pret volledig te maken hebben ze me onlang typische pinoy-gerechten geserveerd. Een volledig varkenshoofd stond op het menu. Ik kan jullie zeggen dat de wangen en de gezichtzenuwen best wel smaken. De oogbol viel ook wel mee, maar voor de neus en oren pas ik de volgende keer. Iets te taai als je het me vraagt.
Als dessert kwam de berucht Balud ten tonele: een 1 week oud eendenembryo dat gekookt wordt in zijn schaal. Het eendje zelf ziet er niet uit, maar smaakt wel nog (niet stilstaan bij de botjes die kraken tussen je tanden is de boodschap). Het eigeel is een caloriebom, maar van de vruchtzak moest ik walgen. Wit, hard en smakend naar de doorsnee michelinband.

Dit weekend was het tijd voor ontspanning. De bus op richting de kust van Alaminos. Op 15 minuutjes varen, begint er het 100 islands national park. Een hoop schattige eilandjes die als notendoppen op het water liggen. Als getrainde eilandhoppers deden we het ene na het andere eiland aan. Hoogtepunt vond ik persoonlijk het Marcoseiland. Je kon er van 4 meter hoog in het warme water van grot springen. Fijne ervaring. Verder verstreek de tijd met het genieten in horizontale positie van de blauwe lucht, warme water en witte zandstrand.

Tot blogs
Lieven