Sagada, Bontoc, Banaue en Hapo: Stearways to heaven.

Hoi Blogminnende Medemens!

Dit weekend was het zover, we bezochten het Achtste Wereldwonder: de millenniaoude rijstterrassen van de Ifuago in de Bergprovincies. Meteen ook het tweede thuis van onze favoriete Belgische pater in Baguio: pater Eugene. 30 jaar heeft hij doorgebracht in en rond deze bergprovincie. Naast een ruime woordenschat aan Iloquano, leerde hij er ook de streek kennen als zijn broekzak. Een betere gids konden we ons dus niet inbeelden.

Pater Eugene laadde ons op vrijdagmiddag in zijn camionette samen met Dennis (broer van Tina), Jos (een vriend van pater Eugene die bij hem op bezoek is) en 3 flessen goeie wijn. 7 uren slingeren doorheen bergpassen later kwamen we aan in Sagada. De sfeer zat er goed in en verbeterde alleen maar in de Yoghurt, een plaatselijk restaurantje dat alle smaakpapillen stretchte.

Op zaterdagmorgen bezochten we in een blitstempo de Hanging Coffins. Zoals de naam het zegt: hangende kisten aan stijle wanden. Vreemd gebruik waarvan niet veel meer rest. Er worden geen nieuwe kisten meer bijgehangen en de oude exemplaren werden grotendeels verwijderd omdat ze uiteen vielen.
Daarna was het tijd voor dé atractie in Sagada: de grotten. De dapperen onder ons waagden zich aan de 2 uur durende trektocht doorheen de grot. 2 gidsen verlichten het pad tussen de vleermuizenkak en heldere grottenwater. De tocht eindigde bij een ondergrondse zwempoel. Diep onder de grond, enkel verlicht door een gaslantaarn namen we een duik in het ijskoude water.
Nat en vermoeid van het klim- en klauterwerk bereikten we de oppervlakte.

Na een korte tussenpauze om te eten en de Sagadaweverij te bezoeken, zette pater Eugene weer zijn voet op de gaspedaal en stoven we naar Bontoc. Daar bezochten we het plaatselijke museum. Met verruimde kennis over de Ifuago en hun levenswijze trokken we nu richting Banaue. Ondertussen veranderden de bergen rondom ons trapsgewijs in rijstterrassen.
Camera’s flitsten onophoudelijk in de viewpoints, maar Pater Eugene’s ‘we hoan hoan hoan’ en ‘tis tit tat tut is’ hield het tempo in de reis. Het schoonste moest toch nog komen. Wisten wij veel.

De onverharde weg, waarover beken liepen die de lagerliggende rijstterrassen van water voorzien, kwam abrupt tot een einde door een landslide. Een rotsformatie was afgebrokkeld en versperde de weg. We hadden echter geluk: een kraan was al bezig de grootste brokken te verpulveren en een kwartier later kwam een gigantische bulldozer de handel over de rand kieperen. ’t Leverde spectaculaire beelden op. Na een uurtje vlamde het grijze busje over het vrijgemaakte pad verder.

Eenmaal aangekomen in Banaue werd het jachtseizoen voor souvenirs geopend. Wat later vervoegden Nell en haar ouders ons voor het avondmaal. De flessen wijn sneuvelden en de sfeer zat nog steeds goed.
In de ochtend bleek het weer ons niet mee te zitten. Mist en regen probeerden ons zicht te bederven. We gaven niet toe en reden naar Hapo. Daar leidde pater Eugene ons tussen de rijstterrasjes. Ik zou het jullie graag beschrijven, maar woorden komen tekort. Kijk naar de foto’s en bedenk ondertussen dat het allemaal nog duizendmaal indrukwekkender is in het echt.
De wandeling eindigde bij de hotsprings. Dat het water naar rotte eieren rook, kon me niet beletten er een duik in te nemen.

Na een avondmaal in het Banauehotel, een mastodont die schril afsteekt tegen de kleine dorpjes die het omringen, reden we terug naar Baguio.
Onderweg stopten we in een pastorij om Jos te droppen. Onmiddellijk werd ons koffie en gebak aangeboden. Aan de muur ontdekten we een foto van Belgische missionarissen genomen in 1975. De streek zat er destijds verheven van de Vlamingen.

Na dit weekend is het meteen back to reality. Stagewerken dien afgewerkt te worden, stagemappen ingevuld, duty’s gedraaid en tussen de rijst en noodles door moet een beroepskeuze gemaakt worden.
’t Wordt 2 weken door de zure appel heen bijten.

Lieven