Only in the Philippines

Hallo waarde thuisblijvers en co!

“Like sands through the hourglass, so are the days of our lives” En zo hebben we ook de 8ste week Filippijnen alweer achter de rug!

Deze week werd gekenmerkt door het begin van een nieuwe stage: Gynaecologie/verloskunde/obstetrie.
De confrontatie met de realiteit was een slag in het gezicht: 6 residents, 4 interns, 9 clerks en nu ook 3 belgen zitten er te wachten op patiëntes. Gemiddeld liggen er 5 tot 7 dames met hun ongemakken of vers geboren kinderen (een pleonasme als je het mij vraagt) op de gang…
Maar goed, toch al mogen assisteren bij een zalige operatie: Bilaterale ovariële teratoma’s! Eat your heart out, Belgian fellow students!

Deze week was het de laatste week van het flowerfestival (’t was nog maar een maand bezig). Alle registers werden dan ook opengetrokken. Session road (zowat de broadway van Baguio) was de ganse week afgesloten en stond propvol kraampjes.
Naast mezelf op regelmatige tijdstippen vol te proppen met lokale rommel, werden ook menig souvenir aangeschaft.
Uiteindelijk werd op zondag met een gigantisch vuurwerk die een zotte apotheose had, het festijn afgesloten.

Dat de kost van het vuurwerk waarschijnlijk volstond om een lokaal ziekenhuis 1 week gratis te laten draaien: Only in the Philippines…
Dat de pfannenstiel-insnede enkel voor de betalende patiëntes wordt gereserveerd: Only in the Philippines…
En dat dat ethische bezwaren zijn waarover enkel een groep niets-betekende Belgische studenten struikelt: Only in the Philippines…
Een plaats waar extremen naast elkaar bestaan: Only in the Philippines...

Nog altijd:
Lieven