Over Japans voedsel, tropische stranden en brandalarmen

hey,

Alvorens van wal te steken: in het komende bericht mag je nog naar hartelust superlatieven als "waw", "heerlijk", "oh my god", "ongelooflijk", "formidastisch", "bère", "machtig etc... toevoegen.

Vorige vrijdag werden we dankzij toedoen van Father Eugene geïnviteerd door mr. Lagman, een steen- en invloedrijk man in Baguio, om op zijn kosten te gaan dineren in de Country Club. Een poepchique tent hier in de stad. Op het menu stond de Japanse keuken.

Na een korte introductie met onze gastheer en diens vrouw namen we plaats aan de tafel. De helft van dit meubilair fungeerde meteen als kookplaat voor de komende gerechten. Een privékok stond zijn beste kunsten (letterlijk!) en pyrotechnieken te demonstreren op amper een halve meter van onze borden.

En man, wat was dat lekker zeg! Ondanks het geknoei met de stokjes, heb ik toch een aanzienlijk hoeveelheid onweerstaanbare gerechten naar binnen weten te werken. Vraag mij niet wat, de impressies waren te geweldig om ook nog de naam van de gerechten te onthouden.

Het neusje van de zalm (dit is een woordspeling) was ongetwijfeld het gefrituurde ijs (dit is geen woordspeling) met fruit dat we als dessert kregen. Nog nooit iemand weten ijs 'bakken' op een hete plaat, maar het resultaat was fenomenaal. Ik verwijs naar mijn foto's voor visuele ruggensteun.

Op zondag zijn we met een deel van de bende onze berg afgedaald naar zeeniveau om daar eens de sfeer te gaan snuiven.

Het contrast tussen het strand op zeeniveau en Baguio City op 1500m is gigantisch. Van frisse temperaturen en bewolkte hemel gingen we naar pokkeheet en kleffe vochtigheid.

Op het einde van de 2u durende rit was mijn rechter arm verbrand doordat ik hem nonchalant uit het raam van de wagen had laten hangen.

Na eerste een stevige vismaaltijd verorberd te hebben (inderdaad, het culinaire is hier in de Filippijnen al flink aan bod gekomen), trokken we richting strand in San Fabian.

Palmbomen, stralende zon en een zee die de temperatuur had van een babybad in een doorsnee Vlaamse zwembad. Chillen was dan ook de boodschap.

't Was wel opletten geblazen bij het oversteken van het stuk zandstrook tussen de palmbomen en het warme water: de jeepneys, scooters en auto's rijden hier gewoon over het strand!

Op de terugweg naar Baguio kokosnoten gekocht. Dikke ontgoocheling: het sap smaakt naar niks en van het vruchtvlees wordt je niet dik... Ik denk dat ik het in het vervolg toch bij een verse bounty ga houden.

Zo ontspannend het weekend was, zo stresserend begon de week. Met mijn lompe poten erin geslaagd het brandalarm van ons verblijf in gang te steken. In de chaos mijn sleutelbos verloren (en nadien gelukkig teruggevonden). Bovendien moet ik deze week behoorlijk onverwachts 2 presentaties brengen.

Moraal van het verhaal: Geniet van de weekenden en blijf tijdens de week van de rode knopjes in de gang...

Lieven