I don't play basketball

Hallo,

Ondertussen al wat ingerold. Ik sta deze en volgende week op ER (emergency room) en OPD (outdoor patient department). 't Is wat wennen maar het valt allemaal goed mee. 'k Heb al wat praktische vaardigheden kunnen oefenen. Anamnese gaat wat moeilijk, er is toch een taalbariëre naar de patiënten toe.

Er loopt wel massa's volk in het hospitaal rond:
- Nurses: echt een kudde en geen flauw idee wat die een ganse dag doen: ze doen geen klinische handelingen, ze brengen geen maaltijden rond (moet familie meebrengen) en ze moeten geen lakens verversen (1 stel lakens per patiënt per opname)
- Clercks: een soort geneeskunde stagiairs dat als enige functie heeft de patiënten elk uur te monitoren (Bd, pols, ademhalingsfrequentie, temperatuur) ook 's nachts (ze doen wachten van 36u om de andere dag!!). Je ziet ze overal en ze zijn altijd doodop en liggen overal te slapen waar ze kunnen.
- Interns: een beetje Co-assistenten van bij ons. Zij zijn in hun laatste jaar voor ze als arts erkend worden.
- Residents: Dat zijn onze Assistenten. Zij runnen eigenlijk het ganse ziekenhuis.
- Consultants: de eigenlijke artsen. De pediaters zie je echt nooit. Ik vermoed dat ze ergens in Baguio nog privéconsultaties hebben en hun patiënten voor opname doorsturen naar het hospitaal.
Gevolg is dat ze hier absoluut niet zitten te wachten op ons. De eerste dag werd ik echt straal genegeerd. Daarbij komt dat wij tussen Clercks en Interns invallen.

Tijdens mijn eerste wacht is het ijs echter gebroken. De clercks, interns en residents van pediatrie zijn allemaal eens komen babbelen. Ze doen ook hun best om Engels te praten als ik in de buurt ben. Sindsdien werk ik samen met Hamilton (clerck): hij doet de anamnese en ik het klinisch onderzoek. JR (intern) is onze 'boss'. Zalige kerel.

Er zijn hier veel kransjes die we verplicht moeten bijwonen. 'k Heb al serieus wat wetenschappelijk leeswerk achter de rug en nog meer voor de boeg.

Ze zijn hier wel ongelooflijk sterk in hun differentieel diagnostisch denken. Ze kunnen ook niet anders want ze kunnen geen technische onderzoeken doen (patiënt moet dat allemaal zelf betalen). 'k Heb al massa's bijgeleerd op dat vlak.
Indien er hier een RX getrokken wordt is het hier echt feest: Alle Clerks komen van de wards om er naar te kijken.

Over de pathologie ook geen klagen van mijn kant. Jaargenoten die mijn blog lezen: zuig maar een puntje aan de pathologie die ik hier in 3 dagen al gezien heb: Henoch schonlein, Kawasaki disease, een kanjer van een hydrocephalie met sunset syndrome, West-syndrome, Scarlatina, transpositie van de grote coronaire vaten en dan de standaard dingen: UTI, BLWI, OLWI, GE (viraal, bacterieel en nog 't vaakst van al als gevolg van Amoeben), Nasopharyngitis, Otitis media...

't Is ook wel frustrerend. De kawasaki bijvoorbeeld: therapie is IgG IV 2g/kg/8u. In totaal kost dat 450 euro. De kleinen heeft het niet gekregen wat de pa (taxidriver) kan het niet betalen... Conclusie: "let us pray he's one of the cases without cardial complications"

Dus pediatrie valt hier wel mee. Je moet wel vechten om iets te mogen doen. Maar met tact: 't zijn lieve mensen tussen het koppensnellen door...
De collega's op inwendige hebben het wel wat minder goed.

Enfin: nog geen tijd gehad om de stad en de omgeving te verkennen. Da's voor dit weekend.

Verder krijg ik hier constant de zelfde vragen te horen. "Wow Laivy (of iets in die aard), how big are you?"; "6,2 feet" (metrisch stelsel gebruiken ze ook, dus da's nog een geluk); "Do you play basketball?"; "NO!"

Het eten valt ook best mee. Het fruit, mango en bananen in het bijzonder, zijn hier overheerlijk! Verder zit ik al totaal geconstipeerd van de rijst...

Ik kan nog zoveel vertellen, maar 't is voor een andere keer.
Foto's moeten wachten tot ik eens snel internet heb.