Baguian nights

Dag Blogbeesten!

Aan alle goede dingen komt een einde, dus ook aan ons verblijf in de Filippijnen. Maar alvorens het zover is, trekken we nog eens alle registers open voor twee weken!
Afgelopen week was dan ook een geweldige feestweek. ’s Avonds op café om dan ’s ochtends vroeg weer in het hospitaal te staan. Life can be hard…

Maandagavond strandden er 30 KULAK’ers in Baguio. Zij doen een inleefreis van drie weken in de Filippijnen, waarvan 5 dagen in the Hospital of the Sacred Heart (voor de trage verstaanders: ons hospitaal de afgelopen 3 maand!).
Zij komen de handel en wandel in het ziekenhuis observeren. En wonder boven wonder, plots waren er 9 opnames op gynaecologie en 4 operaties per dag! Hiermee wil ik niet zeggen dat het doorgestoken kaart is, maar ’t is toch wel wat verdacht dat er plots zoveel te doen is als er een Belgische prof door de gangen wandelt…

Op woensdagavond hielden we onze afscheidsmaaltijd met Pater Eugene in The Manor op Camp John Hay. Een fijne gelegenheid waar heel wat afgelachen werd. Toons ‘doortastende’ speeches zaten daar ook voor iets tussen.

Donderdagavond was het tijd voor het Belgisch afscheidsfeest waarop iedereen uit het hospitaal was uitgenodigd. Met 8 huurden we een zaaltje af en alle cocktails 4 free!
Een vette DJ en gratis cocktails. De ideale gelegenheid om ons van ons meest onverantwoordelijke kant te tonen. Zij die de dag erna in het hospitaal geraakten, kregen dan te horen “you smell like liquor”.

Zaterdagochtend was het tijd voor het grote afscheid van Pater Eugene. Hij reist de komende weken mee met de KULAK doorheen de bergprovincie. Tijdens een riante brunch in The Manor, gaven we onze laatste geschenkjes aan hem. Hij heeft waanzinnig veel voor ons gedaan tijdens ons verblijf hier. Dat de ogen van sommigen wat vochtig waren op de terugweg zullen we maar op de airco van het busje steken… Santé santater, we missen onze pater!

Daarna was het tijd voor onze eigen expeditie naar Vigan. Eén van de best bewaarde Spaanse koloniale stadjes in Azië. Bij wonder gespaard van bombardementen tijdens WOII. Bakstenen huizen met schelpen als vensterglas. Kasseiwegen met daarop paardenkoetsen. Earthquake kerken (zodanig dikke muren dat ze niet omvervallen bij een aardbeving meer of minder). Het deed ons al een beetje herinneren aan hoe het thuis zal zijn. Met dat verschil dat het er wel 30 graden en plakkerig warm was. Alhoewel, ’t is daar zeker ook mooi weer voor’t moment?!

De komende week is getekend door ons vertrek. Alvorens de Filippijnen te verlaten, brengen we nog een bezoek aan het St-Lazaro Hospitaal in Manila. Dé plek bij uitstek voor infectieziektes. We gaan er op zoek naar mooie casussen van rabies, dengue, malaria, TBC, tetanus, …

Het zal vanaf nu zonder internet moeten gebeuren. Misschien volgt er een update in Dubai of Heathrow. Afhankelijk van mijn gemoedstoestand.

We vertrekken zaterdag 11 april 00u20 lokale tijd richting Dubai waar we om 5u05 lokale tijd aankomen. Na een wachttijd van 2u30 zetten we koers richting Heathrow waar we, nog steeds op zaterdag 11 april, om 12u20 landen. Dan is het even balen gezien we zo dicht bij huis zitten, maar toch 4u moeten wachten op de volgende vlucht.
Op zaterdag 11 april om 18u35 zetten voet aan de grond in Zaventem, waar ons een overrompelend verwelkomingscomité staat op te wachten.

Subtiele hint: Een preischotel met gegratineerde kaas erbovenop zou wel smaken. Een frisse hoegaarden heb ik gemist en Boules de Berlin zullen er nog altijd vlot ingaan!

Lieven

Over stagewerk, voedsel en eilanden

Hey folks at home,

Afgelopen 2 weken werden beheerst door stagewerkmonster. Al grommend en grollend kwam het dichterbij. Zijn aanwezigheid deed de zon minder hard schijnen en donderwolken vormden zich aan de horizon. Zoals het koene geneeskunderidders betaamt, gingen we het niet uit de weg. Klavieren ratelden, nachten sneuvelden en de printer van pater Eugene spuwde de resultaten tussen de preken door. Dit alles al dan niet met de zegen van onze Belgische promotors.
Het beest is nu getemd, laat er ons geen woord of alinea meer vuil aan maken.

De weken gynaecologie, verloskunde en obstetrie slepen zich voort. Het is een beetje als vissen in het kanaal Roeselare-Ooigem: uren wachten voor een magere vangst. Waarschijnlijk hebben de Fortisaandelen momenteel een hogere return-on-investment dan ons verblijf hier.
Gelukkig worden mijn wachten opgevrolijkt door de immer stoere dr. Arcellano: chief-resident OB/Gynae en met een paar losse schroeven in de bovenkamer. Ze ontpopt zich in de late uurtjes tot de beter cocktailshakerster. Koffie met whisky en een mix van appelsien- en mandarijnensap met wodka doen de wijzers van de klok iets sneller ronddraaien.
Om de pret volledig te maken hebben ze me onlang typische pinoy-gerechten geserveerd. Een volledig varkenshoofd stond op het menu. Ik kan jullie zeggen dat de wangen en de gezichtzenuwen best wel smaken. De oogbol viel ook wel mee, maar voor de neus en oren pas ik de volgende keer. Iets te taai als je het me vraagt.
Als dessert kwam de berucht Balud ten tonele: een 1 week oud eendenembryo dat gekookt wordt in zijn schaal. Het eendje zelf ziet er niet uit, maar smaakt wel nog (niet stilstaan bij de botjes die kraken tussen je tanden is de boodschap). Het eigeel is een caloriebom, maar van de vruchtzak moest ik walgen. Wit, hard en smakend naar de doorsnee michelinband.

Dit weekend was het tijd voor ontspanning. De bus op richting de kust van Alaminos. Op 15 minuutjes varen, begint er het 100 islands national park. Een hoop schattige eilandjes die als notendoppen op het water liggen. Als getrainde eilandhoppers deden we het ene na het andere eiland aan. Hoogtepunt vond ik persoonlijk het Marcoseiland. Je kon er van 4 meter hoog in het warme water van grot springen. Fijne ervaring. Verder verstreek de tijd met het genieten in horizontale positie van de blauwe lucht, warme water en witte zandstrand.

Tot blogs
Lieven

Sagada, Bontoc, Banaue en Hapo: Stearways to heaven.

Hoi Blogminnende Medemens!

Dit weekend was het zover, we bezochten het Achtste Wereldwonder: de millenniaoude rijstterrassen van de Ifuago in de Bergprovincies. Meteen ook het tweede thuis van onze favoriete Belgische pater in Baguio: pater Eugene. 30 jaar heeft hij doorgebracht in en rond deze bergprovincie. Naast een ruime woordenschat aan Iloquano, leerde hij er ook de streek kennen als zijn broekzak. Een betere gids konden we ons dus niet inbeelden.

Pater Eugene laadde ons op vrijdagmiddag in zijn camionette samen met Dennis (broer van Tina), Jos (een vriend van pater Eugene die bij hem op bezoek is) en 3 flessen goeie wijn. 7 uren slingeren doorheen bergpassen later kwamen we aan in Sagada. De sfeer zat er goed in en verbeterde alleen maar in de Yoghurt, een plaatselijk restaurantje dat alle smaakpapillen stretchte.

Op zaterdagmorgen bezochten we in een blitstempo de Hanging Coffins. Zoals de naam het zegt: hangende kisten aan stijle wanden. Vreemd gebruik waarvan niet veel meer rest. Er worden geen nieuwe kisten meer bijgehangen en de oude exemplaren werden grotendeels verwijderd omdat ze uiteen vielen.
Daarna was het tijd voor dé atractie in Sagada: de grotten. De dapperen onder ons waagden zich aan de 2 uur durende trektocht doorheen de grot. 2 gidsen verlichten het pad tussen de vleermuizenkak en heldere grottenwater. De tocht eindigde bij een ondergrondse zwempoel. Diep onder de grond, enkel verlicht door een gaslantaarn namen we een duik in het ijskoude water.
Nat en vermoeid van het klim- en klauterwerk bereikten we de oppervlakte.

Na een korte tussenpauze om te eten en de Sagadaweverij te bezoeken, zette pater Eugene weer zijn voet op de gaspedaal en stoven we naar Bontoc. Daar bezochten we het plaatselijke museum. Met verruimde kennis over de Ifuago en hun levenswijze trokken we nu richting Banaue. Ondertussen veranderden de bergen rondom ons trapsgewijs in rijstterrassen.
Camera’s flitsten onophoudelijk in de viewpoints, maar Pater Eugene’s ‘we hoan hoan hoan’ en ‘tis tit tat tut is’ hield het tempo in de reis. Het schoonste moest toch nog komen. Wisten wij veel.

De onverharde weg, waarover beken liepen die de lagerliggende rijstterrassen van water voorzien, kwam abrupt tot een einde door een landslide. Een rotsformatie was afgebrokkeld en versperde de weg. We hadden echter geluk: een kraan was al bezig de grootste brokken te verpulveren en een kwartier later kwam een gigantische bulldozer de handel over de rand kieperen. ’t Leverde spectaculaire beelden op. Na een uurtje vlamde het grijze busje over het vrijgemaakte pad verder.

Eenmaal aangekomen in Banaue werd het jachtseizoen voor souvenirs geopend. Wat later vervoegden Nell en haar ouders ons voor het avondmaal. De flessen wijn sneuvelden en de sfeer zat nog steeds goed.
In de ochtend bleek het weer ons niet mee te zitten. Mist en regen probeerden ons zicht te bederven. We gaven niet toe en reden naar Hapo. Daar leidde pater Eugene ons tussen de rijstterrasjes. Ik zou het jullie graag beschrijven, maar woorden komen tekort. Kijk naar de foto’s en bedenk ondertussen dat het allemaal nog duizendmaal indrukwekkender is in het echt.
De wandeling eindigde bij de hotsprings. Dat het water naar rotte eieren rook, kon me niet beletten er een duik in te nemen.

Na een avondmaal in het Banauehotel, een mastodont die schril afsteekt tegen de kleine dorpjes die het omringen, reden we terug naar Baguio.
Onderweg stopten we in een pastorij om Jos te droppen. Onmiddellijk werd ons koffie en gebak aangeboden. Aan de muur ontdekten we een foto van Belgische missionarissen genomen in 1975. De streek zat er destijds verheven van de Vlamingen.

Na dit weekend is het meteen back to reality. Stagewerken dien afgewerkt te worden, stagemappen ingevuld, duty’s gedraaid en tussen de rijst en noodles door moet een beroepskeuze gemaakt worden.
’t Wordt 2 weken door de zure appel heen bijten.

Lieven

Only in the Philippines

Hallo waarde thuisblijvers en co!

“Like sands through the hourglass, so are the days of our lives” En zo hebben we ook de 8ste week Filippijnen alweer achter de rug!

Deze week werd gekenmerkt door het begin van een nieuwe stage: Gynaecologie/verloskunde/obstetrie.
De confrontatie met de realiteit was een slag in het gezicht: 6 residents, 4 interns, 9 clerks en nu ook 3 belgen zitten er te wachten op patiëntes. Gemiddeld liggen er 5 tot 7 dames met hun ongemakken of vers geboren kinderen (een pleonasme als je het mij vraagt) op de gang…
Maar goed, toch al mogen assisteren bij een zalige operatie: Bilaterale ovariële teratoma’s! Eat your heart out, Belgian fellow students!

Deze week was het de laatste week van het flowerfestival (’t was nog maar een maand bezig). Alle registers werden dan ook opengetrokken. Session road (zowat de broadway van Baguio) was de ganse week afgesloten en stond propvol kraampjes.
Naast mezelf op regelmatige tijdstippen vol te proppen met lokale rommel, werden ook menig souvenir aangeschaft.
Uiteindelijk werd op zondag met een gigantisch vuurwerk die een zotte apotheose had, het festijn afgesloten.

Dat de kost van het vuurwerk waarschijnlijk volstond om een lokaal ziekenhuis 1 week gratis te laten draaien: Only in the Philippines…
Dat de pfannenstiel-insnede enkel voor de betalende patiëntes wordt gereserveerd: Only in the Philippines…
En dat dat ethische bezwaren zijn waarover enkel een groep niets-betekende Belgische studenten struikelt: Only in the Philippines…
Een plaats waar extremen naast elkaar bestaan: Only in the Philippines...

Nog altijd:
Lieven

Heaven is a place on earth

Hallo,

Stilte voor de storm op deze blog. De stilte hebben jullie gehad, nu de storm in de vorm van een razend lang verslag van mijn doen en laten de afgelopen week. Zoals in vorig bericht aangekondigd, zijn we er voor een week op uitgetrokken. Eerst 6 dagen op het eiland Palawan doorgebracht. Daarna vanuit Clark Mount Pinatubo beklommen. Zondag hebben we afgerond in ons aller eigenste Baguio, waar het flowerfestival zijn afsluitend weekend hield.

Na het afscheid op de dienst pediatrie (‘k heb er geen traantje bij weggepinkt…) trokken we vrijdag alle 8 rechtstreeks naar de bushalte in Baguio. Een rit van 7 uur bracht ons naar Manila. Naast de toch wel fenomenaal slechte film (underworld), stond de airco op de bus koud genoeg om de doorsnee belg in zijn dikke trui te jagen.

In Manila overnachtten we in het stulpje van de Scheutisten (u raadt het vast, onze Baguiaanse rots in de branding heeft ons weer een duwtje in de goede richting gegeven. Waarvoor dank!). Dat de tuin vol vechthanen zat, deed niet af aan de rust die de ruime kamers ons boden.

Zaterdagmorgen bracht Cebu Pacific ons van Nino Aquino International Airport 3 naar Puerto Princesa, provinciehoofdstad van Palawan. Geen tijd daar verloren, meteen de bus in richting het afgelegen El Nido in het noorden van dit paradijselijke eiland. De weg ernaartoe was adembenemend… Palmstranden, bergen en jungle kruisten de slingerende weg die door ons bereden werd. Af en toe een gehucht passerend: niet meer dan wat bamboehutten met rieten wanden en palmbladerdaken gelokaliseerd rondom een schamele sarisari. Terwijl het GSM-netwerk verdween gingen de ogen open.
Genieten.

Eenmaal in El Nido aangekomen, bleek niemand zijn Van Dale bij te hebben waardoor er wat verwarring ontstond bij de definitie ‘zicht op zee’. Maar wie zoekt die vindt en zo eindigde deze queeste naar een geschikte slaapplaats in een bamboehut met terras en (90°) zicht op zee. En paradijselijk was het zeker! Witte stranden, doorzichtig water en eilandjes in de verte. Nodeloos te zeggen dat dit alles zich afspeelt onder strakblauwe hemel in een verzengde temperatuur (waar de airco korte metten mee maakte gedurende de nacht).

De volgende dag trokken we er met Banca’s op uit. Deze zeewaardige schuiten met bijhorende Aziatische bemanning brachten ons naar sprookjesachtig lagunes en verlaten witte stranden waar koraalriffen het zwemmen in zee zoveel interessanter maakt. En geluk hadden we! Tussen de massaal aanwezig bontgekleurde vissen dook plots een zeeschildpad op. Meer dan een halve meter in doorsnede en rustig happend van het koraal.
Tijdens de middag roosterden de bootjesmannen ‘levende verse’ vis op geïmproviseerde kampvuurtjes. Samen met wat rijst, groentjes en vers fruit, verorberden we die dan onder de palmbomen. Hemels.

Op maandag stond een stevig stukje klifklimmen op het programma. Messcherpe rotsen en toestanden die je verzekering niet dekken, maar ’t was de moeite meer dan waard.
In de namiddag nog wat eilandhoppen om dan op een verlaten eiland van de ondergaande zon, lekker geroosterde vis en een kampvuur te genieten. Ons afscheid van El Nido was een schot in de roos.

Volgende stop op ons reis door Palawan was Sabang, bekend omwille van zijn Underground River. De langste in de wereld en dingt mee in de strijd voor één van de nieuwe zeven wereldwonderen… Op zich wel nog indrukwekkend, hoewel de commentaren van de gids toch wel wat niveau misten. “On the left, you can see a stalactite shaped as a banana: we are now entering the fruit and vegetables section”. En zo ging dat 45 minuten door.
Op de terugweg de monkeytrail gedaan. Les die we daaruit geleerd hebben: trek geen foto’s van makaken met flits, ze worden daar nogal agressief van…

Eenmaal terug in Puerto Princesa bezochten we er de Crocodile farm en de Butterfly garden om de dag te vullen. Een sterk staaltje Filippijnse logica in de Crocodile farm: “We are a governmental farm: we breed crocodiles to save the species, not for their skin or organs. When the crocodiles are big enough, we sell them to other farms who will kill and sell them”. Mis ik iets?

Onze laatste dag op Palawan brachten we door in Honda Bay. Niets met het automerk te maken, maar wel weer een ideale plaats om te eilandhoppen. Ditmaal voldeden de eilandjes echt wel aan de bounty-strand voorwaarden. De vissen waren er zo mak als iets doordat de vele toeristen er brood aan voederen. Je werd er letterlijk omgeven door de vissen.

We verlieten dit eiland met pijn in hart om onze reis verder te zetten te noorden van Manila, in Clark. Tot ’91 was dit een Amerikaanse luchtmachtbasis. De Pinoy’s hadden het echter gehad met de Yankees en hadden het contract van de basis niet meer verlengd. De Amerikanen trokken zich echter vlugger terug nadat in ’91 de Mount Pinatubo na 600 jaar weer tot leven kwam. Naast 350 doden bracht deze vulkaanuitbarsting ook voor miljoenen schade toe aan Amerikaanse toestellen. Na grondig onderzoek, bleek Al Qaida er voor niets tussen te zitten.
De vulkaan is nu tot rust en was het doel van onze trip. Daarvoor moesten we een nacht doorbrengen in Angeles, een dorpje aan de checkpoint of hoofdingang tot Clark. De Amerikaanse soldaten, die koene ridders die moraal en zeden over de wereld verspreiden, kwamen er destijds hun vleselijke lusten bekoelen. Nu staat het dorpje bekend als ‘city of friendship’. Het straatbeeld wordt er bij het vallen van de avond beheerst door dikke, oude, blanke mannen die zonder veel poeha op straat staan te onderhandelen over de prijs van nachtelijk gezelschap. In plaats van fruit en snacks verhandelen de venters er Cialis en Viagra.
Tijdens het drinken van een pintje in een redelijk normaal uitziend café (er stonden toch geen halfnaakte dames te schreeuwen aan de deur dat we er binnen moesten) konden we er derde-rangs amerikanen horen onderhandelen: 500 tot 1000 pesos voor een nacht met een Filippijnse vrouw. Toen de zoveelste Filipina bot ving bij mij, gaf mijn halfbeschonken buurman een wijze raad: “you’ve got to talk to them or they’ll lose interest in you”. Fijn om dat te weten, zielepoot...
De meest triestige stad die ik ooit gezien.

Vroeg in de ochtend pikte onze gids ons op voor de trektocht naar de krater van de vulkaan. Eerst 3u in een 4x4, waarvan het laatste uur doorheen het desolaat landschap rondom de vulkaan. Daarna een ‘wandeling’ van 45 minuten naar de top. Best wel de moeite. Een vreemdsoortig blauw water vult nu de krater. Op de weg ernaar toe kan je in verschoven stukken grond de aslaag duidelijk zien zitten. De rivieren zien geel van de sulfer.

De laatste dag van onze vrije week brachten we door in Baguio. Het was niet simpel om er te geraken, gezien de bussen vol zaten met mensen die de afsluiter van het bloemenfestival wilden meemaken.
Het was inderdaad de moeite. Praalwagens vol bloemen werden afgewisseld met kleurrijke dansers en koperblazers. De omstanders gingen pas echt door het lint toen een praalwagen met daarop een BP (bekende pinoy) passeerde. De stad zelf was overvol. De hotels zaten vol en op elk stukje groen stond een tent van een festivalganger.

Zo, dit is een (lange) notendop wat er afgelopen week allemaal gebeurd is. ‘k Zou nog veel meer kunnen schrijven, maar trop is teveel. Voor zij die er toch niet genoeg van hebben, ik verwijs jullie graag door naar de foto’s of naar de blogs van de anderen.
’t Was in elk geval een enorme belevenis en ik kan het iedereen aanraden.

Morgen begin ik op gynaecologie. Een nieuw avontuur kondigt zich aan.

Tot later

Moeten er nog groentjes zijn?

Lieve Vrienden,

Andermaal een bericht uit de Filippijnen. De laatste week pediatrie is ondertussen ingegaan. Ik breng die door op Nursery (neonatologie). Echt veel heb ik hier niet te doen, gezien er per week slechts 5 tot 10 zwangere vrouwen het ziekenhuis betreden. Dit is een privaat ziekenhuis en dus duurder dan het regeringshospitaal dat hier om de hoek staat. We zitten hier met 4 clerks te azen op mogelijke patiënten.
Maar goed, ik heb toch 1 kleine spruit toegewezen gekregen. 4 weken te vroeg geboren via een keizersnede. Meer dood dan levend bij geboorte, maar ondertussen stelt hij het goed.
’t Was wel een leuke kleurencombinatie als ik de baby met de resident kort na geboorte onderzocht: wit, blauw en geel. “Wow Laivy, your First baby is realy blue”.

Dit weekend naar Abatan geweest. 3u busrit doorheen de bergen. Onderweg een Portugees, Joao, opgeschept die met ons meereisde voor een weekendje.
Op 1500m hoogte hebben ze er de ideale temperatuur en grond om groenten te kweken. Iets wat op het vochtige, warme zeeniveau niet mogelijk is. Het is er dan ook de groentenmand van de Filippijnen: van hieruit wordt het ganse land van groenten voorzien.
De heuvels zijn er allemaal in terrassen aangelegd en allerhande groenten worden er verbouwd. Sommige terrassen zijn maar een 1,5 meter breed en het hoogte verschil tussen twee terrassen is gemakkelijk 2 meter. Een tractor is dus geen optie… Alles wordt er met de hand gedaan: terrassen aanleggen, irrigatiesystemen graven, ploegen, zaaien, onkruid verwijderen, oogsten.
De uitzichten en landschappen zijn er prachtig.

In het ‘hotel’ Mike of Michael (ben er nog altijd niet helemaal uit wat hij nu precies zei) leren kennen. Een Filippijn die wel een letter Engels sprak, maar geen woorden laat staan zinnen. Hij heeft ons zondag op sleeptouw genomen tussen de terrassen, over heuvels en doorheen kleine nederzettingen.
Een prachtige wandeling gemaakt.
Hij gaf ons her en der informatie over de omgeving. Het weinige wat ik er van verstond, was dat we op 9000m hoogte zaten… Dat hebben die slimmeriken die Mount Everest de hoogste berg noemden, toch wel even lelijk over het hoofd gezien.
Hotel is misschien een overschatting: met 3 in een kamer zonder venster slapen dat niet groter is dan het doorsnee Belgische bergkot. Toch wel met 6 ontbijten voor 9 bedden inbegrepen… Akkoord, er was wel een pooltafel (zonder ballen of stokken) en een zwembad (waarvan het water mogelijks groener was dan het pooltapijt).

Als sluitstuk op dit al zeer geslaagde weekend heeft pater Eugene ons meegenomen naar een Italiaans restaurant in Baguio. Niet alleen was het een goeie variatie op de dagelijkse rijst en noodles, het was er ook nog superlekker!

Na deze laatste week van pediatrische huilebalken volgt een weekje vakantie alvorens ons op gynaeco en verloskunde te storten. Het wordt een uitstapje naar Palawan (Eén van de grotere eilanden hier) en nog een bezoekje aan Pina Tubo (vulkaan die 10 jaar geleden zijn keel eens opengezet heeft) op Luzon.

Update van de blog zal dus pas gebeuren na terugkomst over 14 dagen!

Paalam!

1 maand later

Yo,

De tijden kabbelen verder en zo is nu ook al de vierde week pediatrie en meteen ook Filippijnen voorbij. Volgende week start ik op Nursery (neonatologie)
Ook deze week geen grote uitstappen gemaakt. Ik zit momenteel op ER dus dat is een ferme dobber in de weekendvreugde :-).

Ondertussen is hier wel het Flowerfest gestart! Een bloemenfestijn dat 4 weken duurt. Voor de gelegenheid met Toon eens naar Birmingham park geweest. Volgens de reisgidsen één van dé toeristische attracties in Baguio, nog opgericht door de Amerikanen. Bij aankomst was het duidelijk dat het laatste onderhoud ook nog verricht was door diezelfde Amerikanen.
Er was ter gelegenheid van flowerfest een wedstrijd in Birmingham park waarbij verschillende deelnemers elkaar de loef probeerden af te steken met het meest kitsche siertuintje. Het deed me vaak aan het doorsnee Vlaamse voortuintje denken.
En verder stond het park vol van de gewoonlijke kraampjes met de gewoonlijke platte commerce…

Na een maand nu ook met zekerheid tot de conclusie gekomen dat alles hier kleiner is. Zo zijn de stoelen overal 2 cm lager. De deuropeningen maar 1m95 en de doorsnee Filippijn 1m65.
Verder zijn ze hier ook gek van zingen en karaoke-toestanden. Als er op café een bekend nummer gespeeld wordt, zingt plots de hele tent mee.

Bureaucratie viert hier hoogtij! Een mooi voorbeeld is de SLU-bibliotheek. Een gebouw met mooi uitzicht over Baguio en een boekencollectie die 10jaar geleden zeer actueel was. Het is er rustig en daarom een goeie plaats om aan onze stagewerken te sleutelen.
Maar hoe geraak je binnen:
1) Je hebt een SLU-badge nodig om de unief binnen te geraken
2) Aan de ingang moet je een bewaker met een stok in je zak laten roefelen. (kwestie dat je geen bommen meebrengt naar binnen)
3) Dan heb je een Library-pass nodig om de bibliotheek binnen te geraken
4) Je moet je rugzak aan de receptie achterlaten. (zodat mogelijk gemiste bommen daar ontploffen ipv in de bibliotheek)
5) Vervolgens heb je een toelatingsbewijs nodig om met je eigen laptop in de bib te werken.
6) En natuurlijk is er ook nog een toelatingsbewijs nodig om met je toegelaten eigen laptop een stopcontact van de bib te gebruiken.
Ik zal jullie de details besparen van wat het vergt om een boek uit de bib te kopiëren…

En dan heb je nog de Angelus die hier sinds 2 maand opnieuw is ingevoerd om 12u en 18u. Er wordt dan een bandje afgespeeld op de universiteit en in het ziekenhuis met klokkengelui en mensen die het onze-vader en een wees-gegroetje lezen.
Bovendien versperren de wachters (u weet wel, die kerels die naar bommen in zakken zoeken met een stok) de weg en hebben een rood stopbord vast waarop te lezen staat: “STOP and PRAY the ANGELUS”. Dus om 12u en 18u staat iedereen hier stil in de gang gedurende 5 minuten…

Ook enkele medische curiositeiten zijn me hier opgevallen. Zo is de normale hematocrietwaarden hier tussen 46 en 54 procent. Gevolg van de grote hoogte. Benieuwd hoe mijn hematocriet er na 3 maand op 1500-1600m er zal uitzien. Een goeie hoogtestage in elk geval!

Tot de volgende!

Ramram en Damdamdam, damdamdiedoebiedoebie damdamdam

helaba,

Ondertussen zit de derde week er ook alweer op.
't Was een week met voornamelijk veel frustraties en weinig ontspanning. Good old Belgian times dus...

De twee presentaties zijn achter de rug. De eerste was een casuspresentatie, de tweede een artikel. Vooral die tweede heeft voor wat tumult onder de Belgen veroorzaakt. Eva, Olivia en mezelf (allen pediatrie) moesten donderdag een artikel presenteren voor de clerks, interns en residents van Pedia. Dit in opdracht van Dr. Ramolete (Ramram voor de vrienden).
Hoewel de 3 presentaties van een zeer hoog niveau waren, zat Dr. Ramram in haar standaard roze outfit, wijdbeens, ijsetend en hardop babbelend met iedereen in haar buurt, ongeïntereseerd in de zaal. Op het einde van de presentaties vroeg ze dan een samenvatting (want ze had niet geluisterd) en stelde totaal irrelevante vragen of vragen die al beantwoord waren in de presentatie.
Dan sta je daar mooi voor lul. Doodmoe omdat je er 2 avonden aan gewerkt hebt. Echt balen.
Zo voelt het dus om als een vers geproduceerde vlaai in de groene wei te liggen...

Tijdens een vrije namiddag even naar Mines View geweest. Zowat de enige toeristische attractie hier in Baguio. Je hebt er prachtig uitzicht op de bergen rondom de stad. Om er te geraken hebben we ons in een Jeepney gewaagd. Fijne ervaring.

Vrijdagavond met de pediaclerks de bloemetjes gaan buitenzetten op nevada square. Volgende week veranderen ze van dienst en krijgen wij er een hoop nieuwe. Goe feestje gebouwd en een hoop zatte filippijnen zien voorbijwaggelen.
Ook een nieuwe ervaring: op de dansvloer staan en anderhalve kop groter zijn dan iedereen in de zaal. 'k Voelde mij nogal een vuurtoren.

Zaterdag On Duty en vandaag de intentie gehad om aan mijn stagewerk te werken. Saai weekend dus.

De rest is dit weekend naar San Juan geweest en zijn daarnet allemaal zo rood als een kreeft binnengekomen. Ze waren de zonnecrème vergeten...
Dat wordt weer een hele week schilfers op de gang ontwijken!

Niet veel avontuurlijks dus de afgelopen week. Nu, 'k trek me dan op aan't feit dat Christopher Columbus wel eerst 5 weken op een saaie boot heeft gezeten alvorens de pret echt begon. (waarmee ik me zeker niet wil vergelijken met Columbus, want ik heb geen boot...)

Lieven

Over Japans voedsel, tropische stranden en brandalarmen

hey,

Alvorens van wal te steken: in het komende bericht mag je nog naar hartelust superlatieven als "waw", "heerlijk", "oh my god", "ongelooflijk", "formidastisch", "bère", "machtig etc... toevoegen.

Vorige vrijdag werden we dankzij toedoen van Father Eugene geïnviteerd door mr. Lagman, een steen- en invloedrijk man in Baguio, om op zijn kosten te gaan dineren in de Country Club. Een poepchique tent hier in de stad. Op het menu stond de Japanse keuken.

Na een korte introductie met onze gastheer en diens vrouw namen we plaats aan de tafel. De helft van dit meubilair fungeerde meteen als kookplaat voor de komende gerechten. Een privékok stond zijn beste kunsten (letterlijk!) en pyrotechnieken te demonstreren op amper een halve meter van onze borden.

En man, wat was dat lekker zeg! Ondanks het geknoei met de stokjes, heb ik toch een aanzienlijk hoeveelheid onweerstaanbare gerechten naar binnen weten te werken. Vraag mij niet wat, de impressies waren te geweldig om ook nog de naam van de gerechten te onthouden.

Het neusje van de zalm (dit is een woordspeling) was ongetwijfeld het gefrituurde ijs (dit is geen woordspeling) met fruit dat we als dessert kregen. Nog nooit iemand weten ijs 'bakken' op een hete plaat, maar het resultaat was fenomenaal. Ik verwijs naar mijn foto's voor visuele ruggensteun.

Op zondag zijn we met een deel van de bende onze berg afgedaald naar zeeniveau om daar eens de sfeer te gaan snuiven.

Het contrast tussen het strand op zeeniveau en Baguio City op 1500m is gigantisch. Van frisse temperaturen en bewolkte hemel gingen we naar pokkeheet en kleffe vochtigheid.

Op het einde van de 2u durende rit was mijn rechter arm verbrand doordat ik hem nonchalant uit het raam van de wagen had laten hangen.

Na eerste een stevige vismaaltijd verorberd te hebben (inderdaad, het culinaire is hier in de Filippijnen al flink aan bod gekomen), trokken we richting strand in San Fabian.

Palmbomen, stralende zon en een zee die de temperatuur had van een babybad in een doorsnee Vlaamse zwembad. Chillen was dan ook de boodschap.

't Was wel opletten geblazen bij het oversteken van het stuk zandstrook tussen de palmbomen en het warme water: de jeepneys, scooters en auto's rijden hier gewoon over het strand!

Op de terugweg naar Baguio kokosnoten gekocht. Dikke ontgoocheling: het sap smaakt naar niks en van het vruchtvlees wordt je niet dik... Ik denk dat ik het in het vervolg toch bij een verse bounty ga houden.

Zo ontspannend het weekend was, zo stresserend begon de week. Met mijn lompe poten erin geslaagd het brandalarm van ons verblijf in gang te steken. In de chaos mijn sleutelbos verloren (en nadien gelukkig teruggevonden). Bovendien moet ik deze week behoorlijk onverwachts 2 presentaties brengen.

Moraal van het verhaal: Geniet van de weekenden en blijf tijdens de week van de rode knopjes in de gang...

Lieven

Code 777

Een ervaring opgedaan op ER (spoed) vandaag die ik jullie niet wil onthouden. Het zette mij tot nadenken, hopelijk jullie ook.

Tegen het einde van de middag werd een vrouw in allerijl door haar familie op de dichtsbijzijnde brancard in ER geworpen. Onmiddelijk werd Code 777 omgeroepen in het ziekenhuis. Teken voor alle Clerks en Interns om onmiddelijk naar de vermeldde plaats te komen om er CPR (reanimatie) te starten. Ik sta momenteel op ER en stond dus op de eerste lijn. In een mum van tijd lopen er 50 clerks en interns binnen.
Reanimatie wordt gestart, IV-leidingen gestoken, intubatie... Na 10 minuten was het duidelijk dat het hopeloos was, toch wordt er nog besloten om te shocken.
Na 20 minuten werden de gordijnen rond het bed gesloten. De familie staat te krijsen op de gang.

Om het plaatje volledig te maken. 't Was een 40-jarige dame die 5 dagen ervoor bevallen was van een kind. Ze woonde in een bergdorp en voelde deze namiddag een stekende pijn in de borstkas en is dan ineengestoken. De familie heeft ze onmiddelijk in de wagen gelegd en naar de dichtsbijzijnde plaats voor medische zorgen gevoerd. Dat is het ziekenhuis in Baguio.
Ze hebben 40 minuten gereden...

Geen MUG-helikopter, geen ambulance, geen huisarts, geen automatisch CPR-toestel. Allemaal niet mogelijk als de overheid minder dan 1% van de belastingen in gezondheidszorg steekt.

Denk daar maar eens over na, beste lezer, terwijl je op je bureaustoel voor je pc zit. Terwijl onder je in leidingen drinkbaar water loopt, de vuilnisman je rommel wekelijks meeneemt en ergens in het land een arts en een verpleegkundige zich met zwaailichten naar iemand reppen die om hulp geroepen heeft...

Picknick at the park (camp John Hay)

Hey!

Dit weekend werden we uitgenodigd door de Clerks, Interns en Residents van Pediatrie om samen met hen te gaan picknicken. Zij zouden Filippijnse gerechten meebrengen, wij zouden iets Belgisch meenemen.

Zo gezegd zo gedaan. Zondagochtend hebben we (lees: iedereen en ik moest met mijn 'bruut geweld' uit de buurt blijven) deeg gemaakt voor Belgische pannekoeken. Father Eugene had een zéér orginele manier om het deeg te kloppen... Wat je met een stel rolstoelspaken en een deftige Black&Dekker niet allemaal kunt doen!

De Filipino's namen ons mee naar Camp John Hay. Een pracht van een (toch wel wat gekunsteld) park, aangelegd door de Amerikanen (De Filippijnen zijn nog een Amerikaanse kolonie geweest).

Het was een gezellige bedoening. Iedereen die kinderen had, bracht die mee. Fijn om zo eens op een relaxe manier iedereen wat beter te leren kennen.

En dan het eten zelf. Waanzinnig lekker! Even opsommen wat ik er allemaal gegeten heb:

- gekleurde puto (soort rijsttaartje)

- red eggs (eieren die 2 weken met schelp en al in zout modder liggen, waarna ze wat rood kleuren en de smaak is het best te vergelijken met ravioli)

- Loempia's (De beste die ik ooit gegeten heb!)

- Mals vlees (vraag mij niet wat, maar 't was lekker)

- Noodles

- Rijst (ze hebben hier een frietketelachtig affair om rijst in te koken)

- Sans Rival (lekker zoete taart)

- Strawberry, Cream and Peanuts

- en o ja... Belgische Pannekoeken met bruine suiker...

Vandaag hebben we onze op maat gemaakte ziekenhuiskledij gekregen: een witte jas, een groen OK-pak met haarnet en 2 mondmaskers. Op alles staat onze naam gestikt, zelfs op de mondmaskers! (op de foto staat Olivia te pronken)

Ook in het ziekenhuis een nieuwe delicatesse ontdekt: Hot Turon! Een bladerdeeg omhulsel met daarin banaan en 'Jackfruit'. Dat alles gefrituurd in vet dat licht gesuikerd zou zijn. Ben er verslaafd aan. 't Beste van dit alles moet nog komen: elke dag komt er een venter met hot turon IN het ziekenhuis langs. Je mag dus 'druk' (onze taken zijn hier nogal beperkt) bezig zijn op E.R., plots staat er achter je een vent die je probeert hot turon te verkopen. Ook de patiënten kunnen niet aan deze verkoopstruc ontsnappen.

Beeld je dat eens in in een Belgisch ziekenhuis: je ligt met een lelijke hoest in het ziekenhuis, de deur gaat open en er komt iemand binnen en biedt je een pak friet met stoofvlees aan! En dat alles voor slechts € 0,10.

Sir! Souvenirs Sir?

Vandaag een eerste dag wat tijd gehad om te kuieren doorheen Baguio.

Met zijn allen door de sloppenwijken gewandeld. Ongelooflijk. In het ziekenhuis is een standaardvraag of de patiënt in een dichtbevolkte buurt woont en als het vuilnis regelmatig opgehaald wordt. Nu begrijp ik waarom...

Ik heb er wat foto's van, maar je moet het gezien, geroken en gehoord hebben om het te apprecieren.

Daarna naar de markt geweest. Ongelooflijk drukke bedoening vol kleuren en geuren. Steegje in en uit. Alles wordt er verhandeld. We hebben er wat vreemde vruchten en snoepen gekocht om uit te proberen. Shoppen met een gemiddelde uitgave van 2 euro: het bestaat nog!

Zoals jullie reeds konden zien heb ik wat foto's toegevoegd. Hou ze in de gaten want ik voeg af en toe foto's toe aan de albums. Hopelijk bevalt de selectie jullie.

Ben zeer tevreden van Panasonic camera van de lumix-reeks met leica-lens (uw product op deze blog? mail me voor meer uitleg!)

Nog een nieuwtje: ik heb hier een tweedehands gsm gekocht. Waarschijnlijk gestolen van een toerist gezien ik bij taalopties enkel kan kiezen tussen Engels, Hravatski, Srpski, Slovenscina, Romana, Magar, Cestina, frans en duits. Niet bepaald talen van hier uit de streek... 't zal mij worst wezen! Vanaf heden kunnen jullie dus smsen sturen naar mijn belgisch nummer gezien de Simkaart weer in mijn oud toestel zit. Het kost jullie niets extra en mij ook niet. Perfecte deal dus!

PS: Anneleen merci voor je smsje en zeg maar tegen uw wederhelft dat "de missie" geslaagd is ;-)

I don't play basketball

Hallo,

Ondertussen al wat ingerold. Ik sta deze en volgende week op ER (emergency room) en OPD (outdoor patient department). 't Is wat wennen maar het valt allemaal goed mee. 'k Heb al wat praktische vaardigheden kunnen oefenen. Anamnese gaat wat moeilijk, er is toch een taalbariëre naar de patiënten toe.

Er loopt wel massa's volk in het hospitaal rond:
- Nurses: echt een kudde en geen flauw idee wat die een ganse dag doen: ze doen geen klinische handelingen, ze brengen geen maaltijden rond (moet familie meebrengen) en ze moeten geen lakens verversen (1 stel lakens per patiënt per opname)
- Clercks: een soort geneeskunde stagiairs dat als enige functie heeft de patiënten elk uur te monitoren (Bd, pols, ademhalingsfrequentie, temperatuur) ook 's nachts (ze doen wachten van 36u om de andere dag!!). Je ziet ze overal en ze zijn altijd doodop en liggen overal te slapen waar ze kunnen.
- Interns: een beetje Co-assistenten van bij ons. Zij zijn in hun laatste jaar voor ze als arts erkend worden.
- Residents: Dat zijn onze Assistenten. Zij runnen eigenlijk het ganse ziekenhuis.
- Consultants: de eigenlijke artsen. De pediaters zie je echt nooit. Ik vermoed dat ze ergens in Baguio nog privéconsultaties hebben en hun patiënten voor opname doorsturen naar het hospitaal.
Gevolg is dat ze hier absoluut niet zitten te wachten op ons. De eerste dag werd ik echt straal genegeerd. Daarbij komt dat wij tussen Clercks en Interns invallen.

Tijdens mijn eerste wacht is het ijs echter gebroken. De clercks, interns en residents van pediatrie zijn allemaal eens komen babbelen. Ze doen ook hun best om Engels te praten als ik in de buurt ben. Sindsdien werk ik samen met Hamilton (clerck): hij doet de anamnese en ik het klinisch onderzoek. JR (intern) is onze 'boss'. Zalige kerel.

Er zijn hier veel kransjes die we verplicht moeten bijwonen. 'k Heb al serieus wat wetenschappelijk leeswerk achter de rug en nog meer voor de boeg.

Ze zijn hier wel ongelooflijk sterk in hun differentieel diagnostisch denken. Ze kunnen ook niet anders want ze kunnen geen technische onderzoeken doen (patiënt moet dat allemaal zelf betalen). 'k Heb al massa's bijgeleerd op dat vlak.
Indien er hier een RX getrokken wordt is het hier echt feest: Alle Clerks komen van de wards om er naar te kijken.

Over de pathologie ook geen klagen van mijn kant. Jaargenoten die mijn blog lezen: zuig maar een puntje aan de pathologie die ik hier in 3 dagen al gezien heb: Henoch schonlein, Kawasaki disease, een kanjer van een hydrocephalie met sunset syndrome, West-syndrome, Scarlatina, transpositie van de grote coronaire vaten en dan de standaard dingen: UTI, BLWI, OLWI, GE (viraal, bacterieel en nog 't vaakst van al als gevolg van Amoeben), Nasopharyngitis, Otitis media...

't Is ook wel frustrerend. De kawasaki bijvoorbeeld: therapie is IgG IV 2g/kg/8u. In totaal kost dat 450 euro. De kleinen heeft het niet gekregen wat de pa (taxidriver) kan het niet betalen... Conclusie: "let us pray he's one of the cases without cardial complications"

Dus pediatrie valt hier wel mee. Je moet wel vechten om iets te mogen doen. Maar met tact: 't zijn lieve mensen tussen het koppensnellen door...
De collega's op inwendige hebben het wel wat minder goed.

Enfin: nog geen tijd gehad om de stad en de omgeving te verkennen. Da's voor dit weekend.

Verder krijg ik hier constant de zelfde vragen te horen. "Wow Laivy (of iets in die aard), how big are you?"; "6,2 feet" (metrisch stelsel gebruiken ze ook, dus da's nog een geluk); "Do you play basketball?"; "NO!"

Het eten valt ook best mee. Het fruit, mango en bananen in het bijzonder, zijn hier overheerlijk! Verder zit ik al totaal geconstipeerd van de rijst...

Ik kan nog zoveel vertellen, maar 't is voor een andere keer.
Foto's moeten wachten tot ik eens snel internet heb.

Niet bang van blanke man

Hoi,

't is nu maandagavond 23u. Kort verslagje. Drukke dag achter de rug, helse 36u voor de boeg...

Vlucht van Dubai naar Manila was gelijkaardig aan de voorgaande. In Manila alle bagage gevonden en vlot opgepikt door onze driver Danny. Zaterdag iets voor middernacht lagen we in een guesthouse in Manila in bed. Bij het betreden van mijn kamer meteen in nauw contact gekomen met een kanjer van een kever (8 op 4 cm). Hij zat op de tafel. Heb dan maar tafel en al op de gang gezet....
Plakkerig warm in Manila. Slapen tot 8u30. Om 9u in het busje van Danny met quasi geen tussenstops naar Baguio. We waren hier rond 16u.

In Baguio in de Super Mall (gigantisch groot winkelcentrum, stoempvol volk en tot 22u open zelfs op zondag) gaan shoppen om shampoo, zeep, lenzenvloeistof en een SIM-kaart. Smsen naar mijn gewone naar mijn gewoon nummer komen niet toe gezien die SIM-kaart in de kast ligt.
Daarna iets gaan eten. Heb voor Sizzling Sising gekozen, bleken achteraf varkensoren te zijn. Niet slecht, maar volgens de driver 'high on cholesterol'.

Overal waar we komen worden we bekeken als apen in de zoo: blank en groot. Kleine kinder lopen weg van ons. Zo voelt dat dus: bekeken worden.
De kamers zijn wel ok. eigen douche en toilet. groot bureau en zacht bed.

Vandaag uitleg gekregen over het ziekenhuis, de artsen, de diensten, de wachten... Een berg papierwerk moeten doorworstelen.
Eerste 6 weken doe ik (samen met Eva en Olivia) Pediatrie. Ik start morgen op ER . 1/4 van wacht in de week, 1/maand in het weekend. Morgen ben ik meteen van wacht. Dat wordt spannend!

Deze avond gaan eten met Father Eugene. Vlaams priester in het hospitaal die achter de schermen fors aan de koordjes trekt om het naar onze zin te maken. Ook Evarist Verlinden ontmoet. Voor de familiale lezers: 'nete' debrabander is hier nog goed gekend!

Qua temperatuur in Baguio een dikke tegenvaller. Overdag lukt het wel met lange broek en hemd. 's Avonds wordt het echt koud. Trui is zeker nog.

Nu dringend gaan slapen. Morgen om 6u30 op en 36u in het ziekenhuis.
Foto's volgen later.

Live uit Dubai!

Hoi,

Het is nu 8u30 in Dubai. Onze vlucht naar Manila vertrekt pas om 10u35.

Vlucht naar Frankfurt ging vlotjes. Prachtige luchthaven trouwens, met skiliftjes tussen de verschillende luchthavengebouwen.

De vlucht die erop volgde was echt zalig. Een joekel van een airbus met privé tv per zetel. Je kon via camera's die buiten het toestel Hingen naar het landschap onder je kijken. Verschillende films, series en BBC's. 50 radiostations. 50 games met mogelijkheid tot multiplayerstand tussen verschillende passagiers (lelijk verloren in Tetris tegen anneleen).

Het menu was ook dik in orde:
Voorgerecht: gemarineerde garnalen en groenten salade geserveerd met kerstomaten.
Hoofdgerect: Een mild gekruid kipje en mango casserole, geserveerd met gestoomde basmati rijst, okra en aubergines met tomaten concassé (lekker!)
Dessert: Chocolade biscuit afgetopt met chocolademousse.
Alle dranken inbegrepen (uitgezonderd champagne)

Nu dus in dubai airport: joekel van een gebouw met uitzicht op de hoogbouw van dubai. Gratis buffet gekregen met ongelooflijk panorama op het luchthavengebouw en de omgeving op kosten van de Emirates.

Straks een Boeing 777. Benieuwd wat de technische snufjes daar zullen bieden.

Grtz van Lieven, liggend in een comfortabele relax tussen een hoop met open mond smakkende aziaten en Toon :-)

Please Fasten your seatbelt...

Hey,

Morgen de grote dag van het vertrek!
Vandaag nog flink wat gerief uit mijn bagage mogen kieperen om de 20kg niet te overschrijden. Ik zit nu aan 20 kg.

Vrijdag om 17u35 vertrek in Brussel naar Frankfurt (1u05 vliegen)
Om 20u15 verbinding naar Dubai (6u10 vliegen)
Dan om 1Ou30 (lokale tijd) verbinding naar Manila. (8u vliegen)
Op zaterdag 22u30 (lokale tijd) staan we op Filippijnse bodem en komt een chauffeur ons ophalen om in Manila (Quezon City) de nacht door te brengen. Zondagochtend staat ons een rit van 250km en +/-6 u te wachten naar Baguio.

Bericht aan de bezoeker

Hoi!

De komende drie maanden kan je op deze blog mijn bezigheden en avonturen in Baguio, de Filippijnen volgen. Ik ga er mijn stage Gynaecologie, Pediatrie en Verloskunde doen. Alleen is ook maar alleen, vandaar dat ik er samen met 7 jaargenoten naar toe trek.

Ik zal proberen op regelmatige basis iets te posten.

Tot gauw,

Lieven