Over Japans voedsel, tropische stranden en brandalarmen

hey,

Alvorens van wal te steken: in het komende bericht mag je nog naar hartelust superlatieven als "waw", "heerlijk", "oh my god", "ongelooflijk", "formidastisch", "bère", "machtig etc... toevoegen.

Vorige vrijdag werden we dankzij toedoen van Father Eugene geïnviteerd door mr. Lagman, een steen- en invloedrijk man in Baguio, om op zijn kosten te gaan dineren in de Country Club. Een poepchique tent hier in de stad. Op het menu stond de Japanse keuken.

Na een korte introductie met onze gastheer en diens vrouw namen we plaats aan de tafel. De helft van dit meubilair fungeerde meteen als kookplaat voor de komende gerechten. Een privékok stond zijn beste kunsten (letterlijk!) en pyrotechnieken te demonstreren op amper een halve meter van onze borden.

En man, wat was dat lekker zeg! Ondanks het geknoei met de stokjes, heb ik toch een aanzienlijk hoeveelheid onweerstaanbare gerechten naar binnen weten te werken. Vraag mij niet wat, de impressies waren te geweldig om ook nog de naam van de gerechten te onthouden.

Het neusje van de zalm (dit is een woordspeling) was ongetwijfeld het gefrituurde ijs (dit is geen woordspeling) met fruit dat we als dessert kregen. Nog nooit iemand weten ijs 'bakken' op een hete plaat, maar het resultaat was fenomenaal. Ik verwijs naar mijn foto's voor visuele ruggensteun.

Op zondag zijn we met een deel van de bende onze berg afgedaald naar zeeniveau om daar eens de sfeer te gaan snuiven.

Het contrast tussen het strand op zeeniveau en Baguio City op 1500m is gigantisch. Van frisse temperaturen en bewolkte hemel gingen we naar pokkeheet en kleffe vochtigheid.

Op het einde van de 2u durende rit was mijn rechter arm verbrand doordat ik hem nonchalant uit het raam van de wagen had laten hangen.

Na eerste een stevige vismaaltijd verorberd te hebben (inderdaad, het culinaire is hier in de Filippijnen al flink aan bod gekomen), trokken we richting strand in San Fabian.

Palmbomen, stralende zon en een zee die de temperatuur had van een babybad in een doorsnee Vlaamse zwembad. Chillen was dan ook de boodschap.

't Was wel opletten geblazen bij het oversteken van het stuk zandstrook tussen de palmbomen en het warme water: de jeepneys, scooters en auto's rijden hier gewoon over het strand!

Op de terugweg naar Baguio kokosnoten gekocht. Dikke ontgoocheling: het sap smaakt naar niks en van het vruchtvlees wordt je niet dik... Ik denk dat ik het in het vervolg toch bij een verse bounty ga houden.

Zo ontspannend het weekend was, zo stresserend begon de week. Met mijn lompe poten erin geslaagd het brandalarm van ons verblijf in gang te steken. In de chaos mijn sleutelbos verloren (en nadien gelukkig teruggevonden). Bovendien moet ik deze week behoorlijk onverwachts 2 presentaties brengen.

Moraal van het verhaal: Geniet van de weekenden en blijf tijdens de week van de rode knopjes in de gang...

Lieven

Code 777

Een ervaring opgedaan op ER (spoed) vandaag die ik jullie niet wil onthouden. Het zette mij tot nadenken, hopelijk jullie ook.

Tegen het einde van de middag werd een vrouw in allerijl door haar familie op de dichtsbijzijnde brancard in ER geworpen. Onmiddelijk werd Code 777 omgeroepen in het ziekenhuis. Teken voor alle Clerks en Interns om onmiddelijk naar de vermeldde plaats te komen om er CPR (reanimatie) te starten. Ik sta momenteel op ER en stond dus op de eerste lijn. In een mum van tijd lopen er 50 clerks en interns binnen.
Reanimatie wordt gestart, IV-leidingen gestoken, intubatie... Na 10 minuten was het duidelijk dat het hopeloos was, toch wordt er nog besloten om te shocken.
Na 20 minuten werden de gordijnen rond het bed gesloten. De familie staat te krijsen op de gang.

Om het plaatje volledig te maken. 't Was een 40-jarige dame die 5 dagen ervoor bevallen was van een kind. Ze woonde in een bergdorp en voelde deze namiddag een stekende pijn in de borstkas en is dan ineengestoken. De familie heeft ze onmiddelijk in de wagen gelegd en naar de dichtsbijzijnde plaats voor medische zorgen gevoerd. Dat is het ziekenhuis in Baguio.
Ze hebben 40 minuten gereden...

Geen MUG-helikopter, geen ambulance, geen huisarts, geen automatisch CPR-toestel. Allemaal niet mogelijk als de overheid minder dan 1% van de belastingen in gezondheidszorg steekt.

Denk daar maar eens over na, beste lezer, terwijl je op je bureaustoel voor je pc zit. Terwijl onder je in leidingen drinkbaar water loopt, de vuilnisman je rommel wekelijks meeneemt en ergens in het land een arts en een verpleegkundige zich met zwaailichten naar iemand reppen die om hulp geroepen heeft...

Picknick at the park (camp John Hay)

Hey!

Dit weekend werden we uitgenodigd door de Clerks, Interns en Residents van Pediatrie om samen met hen te gaan picknicken. Zij zouden Filippijnse gerechten meebrengen, wij zouden iets Belgisch meenemen.

Zo gezegd zo gedaan. Zondagochtend hebben we (lees: iedereen en ik moest met mijn 'bruut geweld' uit de buurt blijven) deeg gemaakt voor Belgische pannekoeken. Father Eugene had een zéér orginele manier om het deeg te kloppen... Wat je met een stel rolstoelspaken en een deftige Black&Dekker niet allemaal kunt doen!

De Filipino's namen ons mee naar Camp John Hay. Een pracht van een (toch wel wat gekunsteld) park, aangelegd door de Amerikanen (De Filippijnen zijn nog een Amerikaanse kolonie geweest).

Het was een gezellige bedoening. Iedereen die kinderen had, bracht die mee. Fijn om zo eens op een relaxe manier iedereen wat beter te leren kennen.

En dan het eten zelf. Waanzinnig lekker! Even opsommen wat ik er allemaal gegeten heb:

- gekleurde puto (soort rijsttaartje)

- red eggs (eieren die 2 weken met schelp en al in zout modder liggen, waarna ze wat rood kleuren en de smaak is het best te vergelijken met ravioli)

- Loempia's (De beste die ik ooit gegeten heb!)

- Mals vlees (vraag mij niet wat, maar 't was lekker)

- Noodles

- Rijst (ze hebben hier een frietketelachtig affair om rijst in te koken)

- Sans Rival (lekker zoete taart)

- Strawberry, Cream and Peanuts

- en o ja... Belgische Pannekoeken met bruine suiker...

Vandaag hebben we onze op maat gemaakte ziekenhuiskledij gekregen: een witte jas, een groen OK-pak met haarnet en 2 mondmaskers. Op alles staat onze naam gestikt, zelfs op de mondmaskers! (op de foto staat Olivia te pronken)

Ook in het ziekenhuis een nieuwe delicatesse ontdekt: Hot Turon! Een bladerdeeg omhulsel met daarin banaan en 'Jackfruit'. Dat alles gefrituurd in vet dat licht gesuikerd zou zijn. Ben er verslaafd aan. 't Beste van dit alles moet nog komen: elke dag komt er een venter met hot turon IN het ziekenhuis langs. Je mag dus 'druk' (onze taken zijn hier nogal beperkt) bezig zijn op E.R., plots staat er achter je een vent die je probeert hot turon te verkopen. Ook de patiënten kunnen niet aan deze verkoopstruc ontsnappen.

Beeld je dat eens in in een Belgisch ziekenhuis: je ligt met een lelijke hoest in het ziekenhuis, de deur gaat open en er komt iemand binnen en biedt je een pak friet met stoofvlees aan! En dat alles voor slechts € 0,10.

Sir! Souvenirs Sir?

Vandaag een eerste dag wat tijd gehad om te kuieren doorheen Baguio.

Met zijn allen door de sloppenwijken gewandeld. Ongelooflijk. In het ziekenhuis is een standaardvraag of de patiënt in een dichtbevolkte buurt woont en als het vuilnis regelmatig opgehaald wordt. Nu begrijp ik waarom...

Ik heb er wat foto's van, maar je moet het gezien, geroken en gehoord hebben om het te apprecieren.

Daarna naar de markt geweest. Ongelooflijk drukke bedoening vol kleuren en geuren. Steegje in en uit. Alles wordt er verhandeld. We hebben er wat vreemde vruchten en snoepen gekocht om uit te proberen. Shoppen met een gemiddelde uitgave van 2 euro: het bestaat nog!

Zoals jullie reeds konden zien heb ik wat foto's toegevoegd. Hou ze in de gaten want ik voeg af en toe foto's toe aan de albums. Hopelijk bevalt de selectie jullie.

Ben zeer tevreden van Panasonic camera van de lumix-reeks met leica-lens (uw product op deze blog? mail me voor meer uitleg!)

Nog een nieuwtje: ik heb hier een tweedehands gsm gekocht. Waarschijnlijk gestolen van een toerist gezien ik bij taalopties enkel kan kiezen tussen Engels, Hravatski, Srpski, Slovenscina, Romana, Magar, Cestina, frans en duits. Niet bepaald talen van hier uit de streek... 't zal mij worst wezen! Vanaf heden kunnen jullie dus smsen sturen naar mijn belgisch nummer gezien de Simkaart weer in mijn oud toestel zit. Het kost jullie niets extra en mij ook niet. Perfecte deal dus!

PS: Anneleen merci voor je smsje en zeg maar tegen uw wederhelft dat "de missie" geslaagd is ;-)

I don't play basketball

Hallo,

Ondertussen al wat ingerold. Ik sta deze en volgende week op ER (emergency room) en OPD (outdoor patient department). 't Is wat wennen maar het valt allemaal goed mee. 'k Heb al wat praktische vaardigheden kunnen oefenen. Anamnese gaat wat moeilijk, er is toch een taalbariëre naar de patiënten toe.

Er loopt wel massa's volk in het hospitaal rond:
- Nurses: echt een kudde en geen flauw idee wat die een ganse dag doen: ze doen geen klinische handelingen, ze brengen geen maaltijden rond (moet familie meebrengen) en ze moeten geen lakens verversen (1 stel lakens per patiënt per opname)
- Clercks: een soort geneeskunde stagiairs dat als enige functie heeft de patiënten elk uur te monitoren (Bd, pols, ademhalingsfrequentie, temperatuur) ook 's nachts (ze doen wachten van 36u om de andere dag!!). Je ziet ze overal en ze zijn altijd doodop en liggen overal te slapen waar ze kunnen.
- Interns: een beetje Co-assistenten van bij ons. Zij zijn in hun laatste jaar voor ze als arts erkend worden.
- Residents: Dat zijn onze Assistenten. Zij runnen eigenlijk het ganse ziekenhuis.
- Consultants: de eigenlijke artsen. De pediaters zie je echt nooit. Ik vermoed dat ze ergens in Baguio nog privéconsultaties hebben en hun patiënten voor opname doorsturen naar het hospitaal.
Gevolg is dat ze hier absoluut niet zitten te wachten op ons. De eerste dag werd ik echt straal genegeerd. Daarbij komt dat wij tussen Clercks en Interns invallen.

Tijdens mijn eerste wacht is het ijs echter gebroken. De clercks, interns en residents van pediatrie zijn allemaal eens komen babbelen. Ze doen ook hun best om Engels te praten als ik in de buurt ben. Sindsdien werk ik samen met Hamilton (clerck): hij doet de anamnese en ik het klinisch onderzoek. JR (intern) is onze 'boss'. Zalige kerel.

Er zijn hier veel kransjes die we verplicht moeten bijwonen. 'k Heb al serieus wat wetenschappelijk leeswerk achter de rug en nog meer voor de boeg.

Ze zijn hier wel ongelooflijk sterk in hun differentieel diagnostisch denken. Ze kunnen ook niet anders want ze kunnen geen technische onderzoeken doen (patiënt moet dat allemaal zelf betalen). 'k Heb al massa's bijgeleerd op dat vlak.
Indien er hier een RX getrokken wordt is het hier echt feest: Alle Clerks komen van de wards om er naar te kijken.

Over de pathologie ook geen klagen van mijn kant. Jaargenoten die mijn blog lezen: zuig maar een puntje aan de pathologie die ik hier in 3 dagen al gezien heb: Henoch schonlein, Kawasaki disease, een kanjer van een hydrocephalie met sunset syndrome, West-syndrome, Scarlatina, transpositie van de grote coronaire vaten en dan de standaard dingen: UTI, BLWI, OLWI, GE (viraal, bacterieel en nog 't vaakst van al als gevolg van Amoeben), Nasopharyngitis, Otitis media...

't Is ook wel frustrerend. De kawasaki bijvoorbeeld: therapie is IgG IV 2g/kg/8u. In totaal kost dat 450 euro. De kleinen heeft het niet gekregen wat de pa (taxidriver) kan het niet betalen... Conclusie: "let us pray he's one of the cases without cardial complications"

Dus pediatrie valt hier wel mee. Je moet wel vechten om iets te mogen doen. Maar met tact: 't zijn lieve mensen tussen het koppensnellen door...
De collega's op inwendige hebben het wel wat minder goed.

Enfin: nog geen tijd gehad om de stad en de omgeving te verkennen. Da's voor dit weekend.

Verder krijg ik hier constant de zelfde vragen te horen. "Wow Laivy (of iets in die aard), how big are you?"; "6,2 feet" (metrisch stelsel gebruiken ze ook, dus da's nog een geluk); "Do you play basketball?"; "NO!"

Het eten valt ook best mee. Het fruit, mango en bananen in het bijzonder, zijn hier overheerlijk! Verder zit ik al totaal geconstipeerd van de rijst...

Ik kan nog zoveel vertellen, maar 't is voor een andere keer.
Foto's moeten wachten tot ik eens snel internet heb.

Niet bang van blanke man

Hoi,

't is nu maandagavond 23u. Kort verslagje. Drukke dag achter de rug, helse 36u voor de boeg...

Vlucht van Dubai naar Manila was gelijkaardig aan de voorgaande. In Manila alle bagage gevonden en vlot opgepikt door onze driver Danny. Zaterdag iets voor middernacht lagen we in een guesthouse in Manila in bed. Bij het betreden van mijn kamer meteen in nauw contact gekomen met een kanjer van een kever (8 op 4 cm). Hij zat op de tafel. Heb dan maar tafel en al op de gang gezet....
Plakkerig warm in Manila. Slapen tot 8u30. Om 9u in het busje van Danny met quasi geen tussenstops naar Baguio. We waren hier rond 16u.

In Baguio in de Super Mall (gigantisch groot winkelcentrum, stoempvol volk en tot 22u open zelfs op zondag) gaan shoppen om shampoo, zeep, lenzenvloeistof en een SIM-kaart. Smsen naar mijn gewone naar mijn gewoon nummer komen niet toe gezien die SIM-kaart in de kast ligt.
Daarna iets gaan eten. Heb voor Sizzling Sising gekozen, bleken achteraf varkensoren te zijn. Niet slecht, maar volgens de driver 'high on cholesterol'.

Overal waar we komen worden we bekeken als apen in de zoo: blank en groot. Kleine kinder lopen weg van ons. Zo voelt dat dus: bekeken worden.
De kamers zijn wel ok. eigen douche en toilet. groot bureau en zacht bed.

Vandaag uitleg gekregen over het ziekenhuis, de artsen, de diensten, de wachten... Een berg papierwerk moeten doorworstelen.
Eerste 6 weken doe ik (samen met Eva en Olivia) Pediatrie. Ik start morgen op ER . 1/4 van wacht in de week, 1/maand in het weekend. Morgen ben ik meteen van wacht. Dat wordt spannend!

Deze avond gaan eten met Father Eugene. Vlaams priester in het hospitaal die achter de schermen fors aan de koordjes trekt om het naar onze zin te maken. Ook Evarist Verlinden ontmoet. Voor de familiale lezers: 'nete' debrabander is hier nog goed gekend!

Qua temperatuur in Baguio een dikke tegenvaller. Overdag lukt het wel met lange broek en hemd. 's Avonds wordt het echt koud. Trui is zeker nog.

Nu dringend gaan slapen. Morgen om 6u30 op en 36u in het ziekenhuis.
Foto's volgen later.

Live uit Dubai!

Hoi,

Het is nu 8u30 in Dubai. Onze vlucht naar Manila vertrekt pas om 10u35.

Vlucht naar Frankfurt ging vlotjes. Prachtige luchthaven trouwens, met skiliftjes tussen de verschillende luchthavengebouwen.

De vlucht die erop volgde was echt zalig. Een joekel van een airbus met privé tv per zetel. Je kon via camera's die buiten het toestel Hingen naar het landschap onder je kijken. Verschillende films, series en BBC's. 50 radiostations. 50 games met mogelijkheid tot multiplayerstand tussen verschillende passagiers (lelijk verloren in Tetris tegen anneleen).

Het menu was ook dik in orde:
Voorgerecht: gemarineerde garnalen en groenten salade geserveerd met kerstomaten.
Hoofdgerect: Een mild gekruid kipje en mango casserole, geserveerd met gestoomde basmati rijst, okra en aubergines met tomaten concassé (lekker!)
Dessert: Chocolade biscuit afgetopt met chocolademousse.
Alle dranken inbegrepen (uitgezonderd champagne)

Nu dus in dubai airport: joekel van een gebouw met uitzicht op de hoogbouw van dubai. Gratis buffet gekregen met ongelooflijk panorama op het luchthavengebouw en de omgeving op kosten van de Emirates.

Straks een Boeing 777. Benieuwd wat de technische snufjes daar zullen bieden.

Grtz van Lieven, liggend in een comfortabele relax tussen een hoop met open mond smakkende aziaten en Toon :-)

Please Fasten your seatbelt...

Hey,

Morgen de grote dag van het vertrek!
Vandaag nog flink wat gerief uit mijn bagage mogen kieperen om de 20kg niet te overschrijden. Ik zit nu aan 20 kg.

Vrijdag om 17u35 vertrek in Brussel naar Frankfurt (1u05 vliegen)
Om 20u15 verbinding naar Dubai (6u10 vliegen)
Dan om 1Ou30 (lokale tijd) verbinding naar Manila. (8u vliegen)
Op zaterdag 22u30 (lokale tijd) staan we op Filippijnse bodem en komt een chauffeur ons ophalen om in Manila (Quezon City) de nacht door te brengen. Zondagochtend staat ons een rit van 250km en +/-6 u te wachten naar Baguio.

Bericht aan de bezoeker

Hoi!

De komende drie maanden kan je op deze blog mijn bezigheden en avonturen in Baguio, de Filippijnen volgen. Ik ga er mijn stage Gynaecologie, Pediatrie en Verloskunde doen. Alleen is ook maar alleen, vandaar dat ik er samen met 7 jaargenoten naar toe trek.

Ik zal proberen op regelmatige basis iets te posten.

Tot gauw,

Lieven