Baguian nights

Dag Blogbeesten!

Aan alle goede dingen komt een einde, dus ook aan ons verblijf in de Filippijnen. Maar alvorens het zover is, trekken we nog eens alle registers open voor twee weken!
Afgelopen week was dan ook een geweldige feestweek. ’s Avonds op café om dan ’s ochtends vroeg weer in het hospitaal te staan. Life can be hard…

Maandagavond strandden er 30 KULAK’ers in Baguio. Zij doen een inleefreis van drie weken in de Filippijnen, waarvan 5 dagen in the Hospital of the Sacred Heart (voor de trage verstaanders: ons hospitaal de afgelopen 3 maand!).
Zij komen de handel en wandel in het ziekenhuis observeren. En wonder boven wonder, plots waren er 9 opnames op gynaecologie en 4 operaties per dag! Hiermee wil ik niet zeggen dat het doorgestoken kaart is, maar ’t is toch wel wat verdacht dat er plots zoveel te doen is als er een Belgische prof door de gangen wandelt…

Op woensdagavond hielden we onze afscheidsmaaltijd met Pater Eugene in The Manor op Camp John Hay. Een fijne gelegenheid waar heel wat afgelachen werd. Toons ‘doortastende’ speeches zaten daar ook voor iets tussen.

Donderdagavond was het tijd voor het Belgisch afscheidsfeest waarop iedereen uit het hospitaal was uitgenodigd. Met 8 huurden we een zaaltje af en alle cocktails 4 free!
Een vette DJ en gratis cocktails. De ideale gelegenheid om ons van ons meest onverantwoordelijke kant te tonen. Zij die de dag erna in het hospitaal geraakten, kregen dan te horen “you smell like liquor”.

Zaterdagochtend was het tijd voor het grote afscheid van Pater Eugene. Hij reist de komende weken mee met de KULAK doorheen de bergprovincie. Tijdens een riante brunch in The Manor, gaven we onze laatste geschenkjes aan hem. Hij heeft waanzinnig veel voor ons gedaan tijdens ons verblijf hier. Dat de ogen van sommigen wat vochtig waren op de terugweg zullen we maar op de airco van het busje steken… Santé santater, we missen onze pater!

Daarna was het tijd voor onze eigen expeditie naar Vigan. Eén van de best bewaarde Spaanse koloniale stadjes in Azië. Bij wonder gespaard van bombardementen tijdens WOII. Bakstenen huizen met schelpen als vensterglas. Kasseiwegen met daarop paardenkoetsen. Earthquake kerken (zodanig dikke muren dat ze niet omvervallen bij een aardbeving meer of minder). Het deed ons al een beetje herinneren aan hoe het thuis zal zijn. Met dat verschil dat het er wel 30 graden en plakkerig warm was. Alhoewel, ’t is daar zeker ook mooi weer voor’t moment?!

De komende week is getekend door ons vertrek. Alvorens de Filippijnen te verlaten, brengen we nog een bezoek aan het St-Lazaro Hospitaal in Manila. Dé plek bij uitstek voor infectieziektes. We gaan er op zoek naar mooie casussen van rabies, dengue, malaria, TBC, tetanus, …

Het zal vanaf nu zonder internet moeten gebeuren. Misschien volgt er een update in Dubai of Heathrow. Afhankelijk van mijn gemoedstoestand.

We vertrekken zaterdag 11 april 00u20 lokale tijd richting Dubai waar we om 5u05 lokale tijd aankomen. Na een wachttijd van 2u30 zetten we koers richting Heathrow waar we, nog steeds op zaterdag 11 april, om 12u20 landen. Dan is het even balen gezien we zo dicht bij huis zitten, maar toch 4u moeten wachten op de volgende vlucht.
Op zaterdag 11 april om 18u35 zetten voet aan de grond in Zaventem, waar ons een overrompelend verwelkomingscomité staat op te wachten.

Subtiele hint: Een preischotel met gegratineerde kaas erbovenop zou wel smaken. Een frisse hoegaarden heb ik gemist en Boules de Berlin zullen er nog altijd vlot ingaan!

Lieven