Moeten er nog groentjes zijn?

Lieve Vrienden,

Andermaal een bericht uit de Filippijnen. De laatste week pediatrie is ondertussen ingegaan. Ik breng die door op Nursery (neonatologie). Echt veel heb ik hier niet te doen, gezien er per week slechts 5 tot 10 zwangere vrouwen het ziekenhuis betreden. Dit is een privaat ziekenhuis en dus duurder dan het regeringshospitaal dat hier om de hoek staat. We zitten hier met 4 clerks te azen op mogelijke patiënten.
Maar goed, ik heb toch 1 kleine spruit toegewezen gekregen. 4 weken te vroeg geboren via een keizersnede. Meer dood dan levend bij geboorte, maar ondertussen stelt hij het goed.
’t Was wel een leuke kleurencombinatie als ik de baby met de resident kort na geboorte onderzocht: wit, blauw en geel. “Wow Laivy, your First baby is realy blue”.

Dit weekend naar Abatan geweest. 3u busrit doorheen de bergen. Onderweg een Portugees, Joao, opgeschept die met ons meereisde voor een weekendje.
Op 1500m hoogte hebben ze er de ideale temperatuur en grond om groenten te kweken. Iets wat op het vochtige, warme zeeniveau niet mogelijk is. Het is er dan ook de groentenmand van de Filippijnen: van hieruit wordt het ganse land van groenten voorzien.
De heuvels zijn er allemaal in terrassen aangelegd en allerhande groenten worden er verbouwd. Sommige terrassen zijn maar een 1,5 meter breed en het hoogte verschil tussen twee terrassen is gemakkelijk 2 meter. Een tractor is dus geen optie… Alles wordt er met de hand gedaan: terrassen aanleggen, irrigatiesystemen graven, ploegen, zaaien, onkruid verwijderen, oogsten.
De uitzichten en landschappen zijn er prachtig.

In het ‘hotel’ Mike of Michael (ben er nog altijd niet helemaal uit wat hij nu precies zei) leren kennen. Een Filippijn die wel een letter Engels sprak, maar geen woorden laat staan zinnen. Hij heeft ons zondag op sleeptouw genomen tussen de terrassen, over heuvels en doorheen kleine nederzettingen.
Een prachtige wandeling gemaakt.
Hij gaf ons her en der informatie over de omgeving. Het weinige wat ik er van verstond, was dat we op 9000m hoogte zaten… Dat hebben die slimmeriken die Mount Everest de hoogste berg noemden, toch wel even lelijk over het hoofd gezien.
Hotel is misschien een overschatting: met 3 in een kamer zonder venster slapen dat niet groter is dan het doorsnee Belgische bergkot. Toch wel met 6 ontbijten voor 9 bedden inbegrepen… Akkoord, er was wel een pooltafel (zonder ballen of stokken) en een zwembad (waarvan het water mogelijks groener was dan het pooltapijt).

Als sluitstuk op dit al zeer geslaagde weekend heeft pater Eugene ons meegenomen naar een Italiaans restaurant in Baguio. Niet alleen was het een goeie variatie op de dagelijkse rijst en noodles, het was er ook nog superlekker!

Na deze laatste week van pediatrische huilebalken volgt een weekje vakantie alvorens ons op gynaeco en verloskunde te storten. Het wordt een uitstapje naar Palawan (Eén van de grotere eilanden hier) en nog een bezoekje aan Pina Tubo (vulkaan die 10 jaar geleden zijn keel eens opengezet heeft) op Luzon.

Update van de blog zal dus pas gebeuren na terugkomst over 14 dagen!

Paalam!

1 maand later

Yo,

De tijden kabbelen verder en zo is nu ook al de vierde week pediatrie en meteen ook Filippijnen voorbij. Volgende week start ik op Nursery (neonatologie)
Ook deze week geen grote uitstappen gemaakt. Ik zit momenteel op ER dus dat is een ferme dobber in de weekendvreugde :-).

Ondertussen is hier wel het Flowerfest gestart! Een bloemenfestijn dat 4 weken duurt. Voor de gelegenheid met Toon eens naar Birmingham park geweest. Volgens de reisgidsen één van dé toeristische attracties in Baguio, nog opgericht door de Amerikanen. Bij aankomst was het duidelijk dat het laatste onderhoud ook nog verricht was door diezelfde Amerikanen.
Er was ter gelegenheid van flowerfest een wedstrijd in Birmingham park waarbij verschillende deelnemers elkaar de loef probeerden af te steken met het meest kitsche siertuintje. Het deed me vaak aan het doorsnee Vlaamse voortuintje denken.
En verder stond het park vol van de gewoonlijke kraampjes met de gewoonlijke platte commerce…

Na een maand nu ook met zekerheid tot de conclusie gekomen dat alles hier kleiner is. Zo zijn de stoelen overal 2 cm lager. De deuropeningen maar 1m95 en de doorsnee Filippijn 1m65.
Verder zijn ze hier ook gek van zingen en karaoke-toestanden. Als er op café een bekend nummer gespeeld wordt, zingt plots de hele tent mee.

Bureaucratie viert hier hoogtij! Een mooi voorbeeld is de SLU-bibliotheek. Een gebouw met mooi uitzicht over Baguio en een boekencollectie die 10jaar geleden zeer actueel was. Het is er rustig en daarom een goeie plaats om aan onze stagewerken te sleutelen.
Maar hoe geraak je binnen:
1) Je hebt een SLU-badge nodig om de unief binnen te geraken
2) Aan de ingang moet je een bewaker met een stok in je zak laten roefelen. (kwestie dat je geen bommen meebrengt naar binnen)
3) Dan heb je een Library-pass nodig om de bibliotheek binnen te geraken
4) Je moet je rugzak aan de receptie achterlaten. (zodat mogelijk gemiste bommen daar ontploffen ipv in de bibliotheek)
5) Vervolgens heb je een toelatingsbewijs nodig om met je eigen laptop in de bib te werken.
6) En natuurlijk is er ook nog een toelatingsbewijs nodig om met je toegelaten eigen laptop een stopcontact van de bib te gebruiken.
Ik zal jullie de details besparen van wat het vergt om een boek uit de bib te kopiëren…

En dan heb je nog de Angelus die hier sinds 2 maand opnieuw is ingevoerd om 12u en 18u. Er wordt dan een bandje afgespeeld op de universiteit en in het ziekenhuis met klokkengelui en mensen die het onze-vader en een wees-gegroetje lezen.
Bovendien versperren de wachters (u weet wel, die kerels die naar bommen in zakken zoeken met een stok) de weg en hebben een rood stopbord vast waarop te lezen staat: “STOP and PRAY the ANGELUS”. Dus om 12u en 18u staat iedereen hier stil in de gang gedurende 5 minuten…

Ook enkele medische curiositeiten zijn me hier opgevallen. Zo is de normale hematocrietwaarden hier tussen 46 en 54 procent. Gevolg van de grote hoogte. Benieuwd hoe mijn hematocriet er na 3 maand op 1500-1600m er zal uitzien. Een goeie hoogtestage in elk geval!

Tot de volgende!

Ramram en Damdamdam, damdamdiedoebiedoebie damdamdam

helaba,

Ondertussen zit de derde week er ook alweer op.
't Was een week met voornamelijk veel frustraties en weinig ontspanning. Good old Belgian times dus...

De twee presentaties zijn achter de rug. De eerste was een casuspresentatie, de tweede een artikel. Vooral die tweede heeft voor wat tumult onder de Belgen veroorzaakt. Eva, Olivia en mezelf (allen pediatrie) moesten donderdag een artikel presenteren voor de clerks, interns en residents van Pedia. Dit in opdracht van Dr. Ramolete (Ramram voor de vrienden).
Hoewel de 3 presentaties van een zeer hoog niveau waren, zat Dr. Ramram in haar standaard roze outfit, wijdbeens, ijsetend en hardop babbelend met iedereen in haar buurt, ongeïntereseerd in de zaal. Op het einde van de presentaties vroeg ze dan een samenvatting (want ze had niet geluisterd) en stelde totaal irrelevante vragen of vragen die al beantwoord waren in de presentatie.
Dan sta je daar mooi voor lul. Doodmoe omdat je er 2 avonden aan gewerkt hebt. Echt balen.
Zo voelt het dus om als een vers geproduceerde vlaai in de groene wei te liggen...

Tijdens een vrije namiddag even naar Mines View geweest. Zowat de enige toeristische attractie hier in Baguio. Je hebt er prachtig uitzicht op de bergen rondom de stad. Om er te geraken hebben we ons in een Jeepney gewaagd. Fijne ervaring.

Vrijdagavond met de pediaclerks de bloemetjes gaan buitenzetten op nevada square. Volgende week veranderen ze van dienst en krijgen wij er een hoop nieuwe. Goe feestje gebouwd en een hoop zatte filippijnen zien voorbijwaggelen.
Ook een nieuwe ervaring: op de dansvloer staan en anderhalve kop groter zijn dan iedereen in de zaal. 'k Voelde mij nogal een vuurtoren.

Zaterdag On Duty en vandaag de intentie gehad om aan mijn stagewerk te werken. Saai weekend dus.

De rest is dit weekend naar San Juan geweest en zijn daarnet allemaal zo rood als een kreeft binnengekomen. Ze waren de zonnecrème vergeten...
Dat wordt weer een hele week schilfers op de gang ontwijken!

Niet veel avontuurlijks dus de afgelopen week. Nu, 'k trek me dan op aan't feit dat Christopher Columbus wel eerst 5 weken op een saaie boot heeft gezeten alvorens de pret echt begon. (waarmee ik me zeker niet wil vergelijken met Columbus, want ik heb geen boot...)

Lieven